Ölüm Ve Yaşam Şiiri - Efecan Özkurt

Akıp gidiyor avuçlarımdan zamanın dur durak bilmeyen kum taneleri
En değerli dostum, en amansız düşmanım yaşam denen acılardan yoğrulmuş bu mecra
Günler gelip geçiyor kuşlar dans ederken ufukta, kalemim yine ölüm ve yaşam arasında
Sevip, sevildiğini sandığın yerlerde bile içinde ki çocuğu gösterme lüksün yokmuş oysa

Kar bile yağmayan bu topraklarda soğuktan mı, bitmeyen sorgulardan mı saçlarımda ki beyazlıklar?
Kenet tutmaz aklımın ipleri, savrulmuşum kendi okyanusumda oradan oraya
Uzaklaştıkça beni sarsan sanrılardan, gerçeklikle süslenmiş yalanlardan
Yaklaşıyorum kendime yavaş ama emin adımlarla, bir inanç büyüttüm sonu gelmez bu dayançla