Ölüm ve Pişmanlık Şiiri - Ali Kadıoğlu

''Sevda Ülfetinden Eskimeyen Dostumun Aşkına Müracaat...''

Tükendi tüm benliğim bir gülün yaprağında,
Dikendi elde kalan pak nergis toprağında..

Kalp hüzün şelalesi,kime yalvarsın gayrı,
Yusuf'u bu kuyudan kimler kurtarsın gayrı? .

Yusuf olmuş bir kuyu,kuyu olmuş bin Yusuf,
Nasıl yürek dağlamaz senin bu derdin Yusuf? !

Biricik çaremdi o,gözde tatlı nemdi o,
Beni korkunç karanlık bir mezara gömdü o! .

Dirimden anlamadın,a benim güzel yârim
Çürümüş cesedime olsun uzat el yârim! ..

Acının son bulduğu tek yer neden kabristan,
Senin için,sevginle,masumcasına atan

Bu kalbe reva mıydı,söküp onu,insafsız
Attın ıssız bir çöle,ettin her ağza sakız? ! .

Bir damla yaş kalmadı ağlamaya,gözümde
Yakıp yakıp dirilttin beni kendi közümde! .

Kızma bana ne olur,yüreğim senin olsun
İki âlemde köşkler mutluluk yerin olsun..

Sadece bir kerecik anlar gibi yap beni,
Yoksa diri katacak toprağa azap beni..

Cellâdım,canım feda elindeki kılıca,
Yeter ki sen merhem ol,'derin'deki kılıca..

Çiçekler devşireyim gülnevâ saçlarından,
Acı ve affet beni,pişmanım suçlarımdan! ..