Ölüm ve Ötesi Şiiri - Mustafa Gönültaş

Ufuktan yaklaşıyor
Yankılanan seslerim
Her şey uzaklaşıyor
Zorlaşır nefeslerim

Ürperti hissederim
Ayaklardan yukarı
Nasıl bir acı derim
Sanki sokmuş bir arı

Yaşanan her saniye
Dönüşür asırlara
Anlamsızdır faniye
Kavuşmadan sırlara

Can çekişir bedenim
Nedensiz üşüyorum
Hissizleşiyor tenim
Boşluğa düşüyorum

Fırtınalı deryada
Altı delik bir gemi
Gibiydim bu dünyada
Batırmışım kendimi

Son nefeste çabalar
Soğukça akar terim
Söndü bütün lambalar
Kapandı perdelerim

Veda ettik rüyaya
Ayrıldık üzgün üzgün
Girmişiz bı deryaya
Dalgalar bize küskün

Çıkar insan kabirden
Başlar kıyamet cengi
Mavi gökyüzü birden
Bürünür kızıl rengi

Dirilen herkes üryan
Gören kaçar birini
Sanki kargaşa isyan
Sardı bütün zemini

Her şey karmakarışık
Beyinde çalkalanan
Fikirlerde yok ışık
Akmıyor artık zaman

Pişmanlık garip histir
Geri gelmez ufukta
Ruh duyguda hapistir
Arta kalan bir nokta

Geçmişler belirecek
Mazi ıssız ve soluk
Görenler delirecek
Ah mahşere yolculuk...