Olum ve Ölüm Şiiri - Orkun Işık

ah ne vardı şu hayat, adetsiz ve sayısız olsaydı
neden sayıldık neden saydık ki?
öyle değil mi,
ne kadar hazin bir mevsim sağanağında ıslanıyoruz? !
üstelik kurumuş bir dudağa susamışlık ve
ıslak dudaktan düşen buseler gibi,
düşüyoruz düştüğümüz yerde üşüyoruz!
yanarken kim üşür ki?

soluk gölgeler, düşsüz bölgeler!
her kuytu sahipsiz gölge dolu
gölgelerin mezarlığı akitsiz her iç çekişte
ah kaç gölge sahipsiz,
kaç gölge duasız şu kabristanda.

çisil çisil yağan zamanda 'olumlu ve ölümlü' bir damla olmak!
ve çığlık çığlığa iğde kokularının şırıltıları
kendine biçare çare şarkıları,
bir sonun esintisi eşliğinde kasırganın kucağında.

zaman düşer mi, ki; kendi mecrasından,
kendi suyundan, kendi içinde varettiği yokluğuna?
ne kadar hazindir şu bitmeyen,
ama bitikliği anlatan 'DÜŞÜNÜN' dirilişi
aslında bu diriliş mutlakiyetin sesi.
ve bir başka sahnede bu sesin gölgesi:
'düşünüyorsam öyleyse varım' derken bile,
varlıkta yokluğu, bir sonda sonsuzluğu çözmenin ninnisi...

nerede şu sahnenin perdesi?
indirilsin artık, her şey anlaşılmakta
işte her şey o bir şeyde şeyleşiyor, şeyle eyleşiyor!
uzakta derin bir sessizlik ayakta, alkışta...

sessizlik...
sessizlik lütfen!
kulağın sese olan bu aşkında.
duyan, her şeyin farkında!