Ölüm ve Kardeşlik Şiiri - Yaşar Kopuz

ÖLÜM VE KARDEŞ

Bir kar yağsaydı bembeyaz,boyasaydı geçmişimi,
Boyasaydı da acılar yok olsaydı.
Yada eriseydi,eriseydi de sel olup silinseydi.
Acıları,anıları,hasretleri,kinleri.

Yıllarımı almıştı hatalar,kin,nefret dolmuştu içim dışım.
Taş olmuştu yüreğim,yok yok olmamıştı.
Ben mi öyle sanmıştım sanki.

Bir ölüm mü aldı gitti duyguları,
Oysa ölüm yakardı bir mum gibi.
Yanacak bir şey mi kalmamıştı yoksa,
Yoksa o muydu ısıtan bu yüreği.

Kin tutma diyordu ağlayan sesiyle,nefret sana yakışmadı,
İşte geldi ölüm,diyordu titreyen dudaklarıyla.
Söylüyordu bir kere,bir kere daha.
Usanmadan.

Bir ölüm mü bitirdi kini nefreti,
Yok yok titreyen dudakları mı yoksa.
Yada ağlamayacağına verdiği söz mü,
Yada geçmişi silmeye olan ahdımı.

Geçmiş,yıllarımı alıp gitmişken,
Ölüm soğuk soğuk geldi,bekleniyordu.
Beklenmeyen neydi bilinmiyorken.
Bir dost,bir kardeş,kazancım oldu.

Kayıp saymam artık geçen yılları,
Yerine konulan bir sevgi varsa.
Kardeşmi,dostmu,sırdaş yoldaşmı,
Bu sevgi insanı yaşatacaksa.

Yaşar KOPUZ….06-02-2009.İst.