Ölüm ve Eşitlik Şiiri - Hasan Çoban

Eser dağlardan rüzgar çünkü ovalar engin.
Yok mu ölümsüzlüğe çare bulan bir bilgin.
Neler vermez ki hayatta kalmak için insan.
Zenginlik nafile, sonunda düşeriz dingin.

Yiğidin ölümden hiç korkusu olmasaydı.
Sevenlerin sevgisi yerini tam bulsaydı.
Ah! , ölüm engellenebilir miydi acaba,
Ruhumuz bedenimizden uzaklaşmasaydı.

Ahir ömründe dört kolluya bindiği zaman,
Sen yoksulsun, benim sırça saraylarda kalan,
Sen kurtulursun, benim dünyam olsun ebedi,
Yer değişelim der mi kalana aklı olan.

Dünyalık ecelin vakitsizce dolduğu an.
Azrail etrafında gülerek döndüğü an.
İnan, durduramazsın ruhun yolculuğunu,
Maldan ve yardan ayrılık vakti geldiği an.

Sağlıklı, güçlü ve zengin olsa da insanlar.
Elbet bir gün hasta, güçsüz ve yoksul kalırlar.
Her insan aynı şekilde uzanır toprağa.
Çıplak bedenle ilahi huzura çıkarlar.

Zengin, fakir, beyaz veya esmer, ne fark eder.
Sırası gelen beklemeden toprağa gider.
Gerçek eşitlik ölümle yaşanır inan ki,
Her fani çıplak beden ile ahrete göçer.

Hasan Çoban, 07.06.2008, Ankara