Ölüm Ve Çıngırak Şiiri - Tarık Özcan

Ölüm uzak ara yoklar, Bir kentin bütün sokaklarını. Kesilir mai… Sakindir bütün saatler. Tende dinmeyen sızı. Gece, yorgun bir güldür. Ölüme adanmış yalnızlıklarımız. Bir kentin son gülüşüdür. Kalbim, bil bunları. Unutma, suskun bir güldür anne, Ölüm ecesi aldığından beri. Bileklerimde kan revan yalnızlıklar. Ben de bitmeyen sorgu. Ölüm olduğundan beri, İçimde çıngırağı çınlar. “Her ölüm erken ölümdür” Tanrım duy bunları.