Ölüm ve Ben Şiiri - Altan Küçükkaya

Yürüyordum bir sonbahar günü parkta,
Yırtık pırtık ceketim ve onu aratmayacak ben,
Saçlarımdaki aklar,gözlerimdeki mor halakalar,
Artık yetmişine merdiven dayamış
Ben bir ihtiyar.

Yürüyordum bir sonbahar günü parkta,
Üzerime bir yorgunluk çöktü,başım dönüyor.
Anlıyamıyor,çekemiyorum artık yaşlılığı ben.
Göklerden gelen ilahi bir ses
Beni çağırıyor,ecel mi ne?

Yürüyordum bir sonbahar günü parkta,
Yıllardır evim barınağım olan banklar
Sanki beni çağırıyor,gel otur diyor.
Dayanamayıp oturuyorum.
Banklar artık benim tabutum.

Ne oldu ölüyor muyum yoksa ben?
Çarem kalmadı uzanıyorum.
Artık sırtım ağrımıyor,başım dönmüyor,
Karnım da acıkmıyor...
Anlıyor ve bekliyorum,tanrıya kavuşuyorum.