Ölüm ve ben 1 Şiiri - Ertuğrul Temizyürek

Bitip tükenmiştir artık zamandan ne kaldıysa geriye
Bitmiştir tükenmiştir her şey bir mum gibi ateşte eriye eriye
Ne bir ufak umut kırıntısı kalmıştır nede bir hayalin yongası
Şeytan almış götürmüş der sorsan nineme
Diyesim gelir bebeğe hadi sen kalk oradan da ben yatayım beşiğe
Çünkü ben korkarım gelmişim artık uçurumun eşiğine
Deme ki bana Kale gibi sağlam olanlara güven korkma bir şey olmaz
Ve sanma ki böyle giderse o bayrak orda kalır ya da rengi solmaz
Niceleri avuçlarımdan su içerek öldü nice çiçekler gönlümde soldu
Belki benim için başlangıçtı bunlar belki de göremediğim bir sondu
Öyle mevsimler gördüm ki yazları kışlardan soğuk kışları yazlardan sıcaktı
Öyle akıllılar gördüm ki gördüklerinden akılları uçtu gitti
Öyle deliler gördüm ki bir birlerine sarılıp akıllandılar
Ne biçim bir dünya ki bu kimileri gülerken ağladılar
Kimileri de ağlarken güldüler
Bilmezsin yaşarken öldüler kimileri de ölürken yaşadılar
Bilmezsin sen nice dağların nice bağların arasından geçtim
Her bir dağın taşında her bir dağın başında bir gözyaşım vardır silinmeyen
Nice acılarımı orda bırakmışımdır nicelerini de orada gönlüme kazımışımdır bilinmeyen
Belki bilinir yaptıklarım belki bilinmez belki sevilirim belki de hiç sevilmeyen
Ama ne yaptıysak bir ülkü bir millet için yapmışızdır gözümüzü kırpmadan
Nice kan kokan yollara düştük korkmadan gocunmadan
Her bir toprak zerresinde bir damla kanım vardır bilmezsin
Canıma dedim ki geç benden var git uzaklara gelme bana bir daha da özlenmeden
Ne canım benden geçti ne ben canımdan, nede kanım durdu yerinde bir damla akmadan
Sarıp sarılıp yattık koyun koyuna bir sevgili gibi ölümle
Ve bir birimize tatlı diller döktük her savaşa girişimizde
Bazen bir adım önündeydim ölümün bazen de bir adım gerisinde
Ama gittik hiç aldırmadan öylesine sessizce
Bir bakmışsın ki ölüm benimle kahve içmekte
Bir bakmışsın ki sigaramdan bir nefes çekmekte
Bir bakmışsın ki elimi tutmuş yüreğimin üzerine götürmekte
Bir bakmışsın ki kafasını koymuş göğsüme kalp atışlarımı dinlemekte
Bazen benimle dertleşirdi ölüm daha sıran gelmedi diyerek
Bazen de belki bu gün sıra sende derdi gözyaşımı silerek
Kardeşim olsan bu kadar sevmezdim seni derdi hep ölüm
Benim içinde onsuz bir saniye yaşamak büyük bir zulümdü
Bana benden yakın olan bir yaratıcımdı birde oydu
Her buluşmamızda derdik belki bu sondu
Oysaki benim
Ne umudum var cennetten nede cehennemden bir korkum
Belki bir an sürer belki de sonsuza dek sürer sorgum
Bilemem ki
Belki cennete çıkar belki de cehennemin en dibine gider yolum
Sana göre bellidir bana göreyse de belli değildir sonum
Beni ben yapan farklı olmamın sebebi neydi?
Ölümü seven ölümden korkmayan bir tek ben miydim?
Hayır, belki benden daha çok sevip daha çok arayanlar vardı onu
Bir bende değildim vatanı ve milleti için yola çıkan her şeyi göze alan
Ben ilk değildim bu yolun yolcusu ve sonuncusu
Ama beni farklı yapan neleri göze alacağımı neleri göze alamayacağımı
Neleri yapabileceğimi neleri yapamayacağımı bilebilmemdi
Ve bende olanları kimselerin bulamayacağı bir yerlere gömmemdi