Salardı geceye eteklerini,
İnce edalı narin bir hanım,
Kahrederdi baksa gözleri,
Sanki kuyuya düşerdi insan.
Öyle sosyeteydi mahallede,
Elinde kalırdı yürek tutanın,
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta