Ölüm Var Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Sürme böyle kervanları arasız,
Bir mola ver, bu kumlarda ölümvar,
Koyma eli kızgın çölde devasız,
Uyanık yat, uykularda ölüm var.

Süs arama, giydirdinse kendini,
Su birikir sonra yıkar bendini,
Hazıra koy her solukta dengini,
Unutma ki bu dünyada ölüm var.

Çok doğurma; döl bakması zor olur,
Haram yeme; her lokması zor olur,
Çok mal alma; bırakması zor olur,
Kaçamazsın, herbir yanda ölüm var.

Tutma sakın yetimlerin saçından,
Göz yumma ki; yoksul ölsün acından,
Namusu ölç anan ile bacından,
Dört kapılı yıkık handa ölüm var.

Gönüllere gülden ince hürmet et,
Boş kafanı doldurmaya gayret et,
Büyüklerin ayağına zahmet et,
En kibirli, nazik canda ölüm var.

Her 'Eczane' sözcüğünde 'cenaze',
Her bayatın arkasında bir taze,
Her arlının bir yanı da kepaze,
Korunaklı her meydanda ölüm var.

Kibirlensen; sen kibirlen bilginle,
Bir elinle alsan ver bir elinle,
Kimseleri yaralama dilinle,
Her karada, her ummanda ölüm var.

Gireceğin önü sonu bir çukur,
Öyle çukur nerde olsa bulunur,
Bugün ölen bugün kabre koyulur,
Damardaki damla kanda ölüm var.

Barlıoğlu söyler bunu mantıktan,
Beden çürür, cevher çıkar kabuktan,
Bir örnek al her verdiğin soluktan,
Her sabahta, her akşamda ölüm var.

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
MÜHÜRLÜ KİLİT isimli Felsefi Şiirler 'inden > 51-53/412)