Ölüm Var Şiiri - Serdar Arı

Sonra diyorum; Ölüm var...
Ölümden ala ibret mi var!
Varda ölünün üzerinden gün geçtikçe unutmak var,gaflete geri dönmek var!
Ölen ölür kalan sağlar birbirini öldürür dünyası bu dünya.
Öldürün ölün ne kan akmasıysa yapın elinizden geldiğince..
Ben yokum bu oyunda!
Ben ile sizler arasında dünya ile ahiret arası kadar mesafe var.

Ne yer ne gök beni paklar,
Oysa sizi bir kara toprak paklar,
Hak bu ya Rab dilediğini haklar,
Hepsi bir aşk saklar,
Kimi çıkarır bulur içinden,
Kimi aramadan kudurur dışından,
Bulamayan öldü bulan ölümsüz oldu...
Ne yaşamak ne ölmek hayat;
Aşkı bulma yeri ve keşif kalbe doğruydu.
Bilen bildi bilmeyen cahil kaldı.
Seven sevdi taş kalpli dımdızlak kaldı.
Ölen geri gelmedi aşka sarıldı.
Kiminin aşkı daim olur,
Kiminin aşkı biter gün olur!
Can kalp aşkın beden almış hali iken hala nedir bu cehalet?
Bakıp bakıp görememek?
Duyup işitip duyamamak?
Dilediğini kendisine seçer O başka izahata gerek yoktu.
Aşk bu Rab koydu inci misali,
Kalpler inci yeri fakat insan pek kördü.
İçine bakmadı bakamadı dünya oyaladı insanı pek bir yoğundu.
Ve ölürsün gömülürsün bakarsın ki sana sorulacak tek soru;
Kalpteki inci temiz mi kirli mi?
Temiz ise Rahmet, kirli ise merhamet dilen...
Ölmeden temizle kalbini incilerini nur gibi yap ölmeden.
Bir an sonra ölecek yaştasın hala dünyalık telaştasın insan.
İnsan öleceksin ve ölümsüz değilsin,
can emanetine değer biçecek sen değilsin,
Ya aşık olacaksın ya aşık başka yolun yok!
Sığınacak tek bir Rab var hem burada hem o bilinmez diyarda
bilmez misin sen bir damla sperm, biraz su ve azda topraksın!
Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşar durursun öldüğünde şaşar durursun "insan".

(Ahiret'e sürecek kadar bir özlem çıktı yine başımıza, imtihan buydu ya...)