Ölüm Uykusu Şiiri - Emirhan Özdemir

Sen benden gittiğin günden beri
İçim acıyor
Kanayan yaram kabuk bağlamadı hâla
Seni görmeyen gözlerim acıyor

Nedenini bilmiyorum
Nasıl kurtulurum bilmiyorum
Neden bu mutluluğum bilmiyorum
Bildiğim şu ki artık dayanamıyorum

Gözlerimi kapatıyorum
Tüm hayallerden
Bütün umutlardan arındırılmış
Ölüm uykusuna yatıyorum

Heryer karanlıkken bile
Bir suret beliriyor
Gözleri masmavi
Yıldızmışcasına parıldıyor

Uykuda olmadığım vakitler ölüyüm
Rüyalarım gerçeğimdir artık
Uyandırmayın ne olur
Bu sefer daha çok seveceğim

Ne günler ne de saatler
Hiçbiri umrumda değil
Bırakın beni
Ölüm uykusuna yatacağım

Uyanmak istemiyorum artık
Gerçekler acıtıyor canımı
Umuduma sarılıp
Rüyalar göreceğim

Vakti geldiğinde
Simsiyah gözlerinden öpüp
Saçlarını okşayıp
Daha çok seveceğim

Tüm varlığımı alın
Umudum kalsın elimde
Umuduma sarılıp
Ölüm uykusuna yatacağım

Arkamdan üzülen çıkarmı bilmem
Dökmesin kimseler gözünün yaşını
Ben buna değmem
Her şeyi bırakıp öylece
Ölüm uykusuna yatacağım .