Ölüm' ün den sonra Şiiri - Dilek Tanrıyakul

Ölüm ‘ün den sonra

Ölümünle yaşadım,
Ölümün bekliyordum on yıldır.
Çevremdeki her şeyi, sevgilerimizi,
Ninniler söyleyemediğimiz çocuklarımızı,
Toprağına taşıdığın,çürümüş etine kadar,
Seni içimde taşımaya mahkum oldum.
Öldün ki;
Yaşamaya bıraktın beni,
Renklerimiz, gölgen, anı olman şartmıy dı güzelim.
Öldün ki,
Bes senden geriye kalan oldum yine,
Nicedir hazırladığın yalnızlığıma,
Hiç olmazsa gömütüne,
Yatağıma,yastığımıza,
Gözyaşımı dökmeyi isterdim.
Öldün ki,
Senden sonra yaşayacağım her günü,
Sen olmaksızın yaşayacağım,
Karşı koymalarını, gülüşünü, aykırılıklarını ve sevginide
O da öldümü ki.
Senin gibiyim şimdi ben,
Yalnızca gömülemeyen.

Anılarım, güneşsiz gölgeler ve
Varla yok arasında istemeden seviştiğim,
Çiçek tozları bulaştı usu’ma,
Kolayca uçuverdiler, kızma.

Sana soruyorum,
Gün yüzüne çıkmadan karanlık varmıydı güzelim,
Söylesene neden hep kıskandım seni,
Neden hiç söylemedim,
“Kıskanıyorum seni”
Vucudumda yanmayacak artık,
Gerçekten yüzüm gülmeyecek,
Hem artık seni beklemeyeceğim AMA,
Baksana dağbaşlarında,sokak kıyısında,
Kaldırım taşlarında,koltuğumda,
Örtünmüş tenimde, kar çiçeğim olacaksın değilmi?
Ağarmak üzere bırakmasaydın ya beni.