Ölüm Treni Şiiri - Mehmet Şeyhanlı

Mutluluk altında bir boş hüzün
Ya şimdi geleceğe
Ya hiçbir zaman geçmişe
Nasıl ağlar mutluluğa gözler
Sonsuzluğa eşit olur mu ölüm hiç

Duydukların duymadıkların kadar değerlimi
Olmadığını düşün kendinin hiç
Sabah uyanınca olsun mu gözünde ümitsizlik
İşte ben de varım derken saplasalar zehri yüreğine
Ağlarsın işte o zaman sahte gülüşlere

Kırdığın her kalptir seni sona götüren
Saklasan da, ya yasak ise bize
Boş bir hayat, bavulumu alıp çıksam bu sahneden
Son demek istiyorum artık
Ben öldüm demek istiyorum yaşarken

Kalabalık kader oyunları, bozdu tenini
Ağlasan da solmaz hüznün, güldüğün zaman
Durdur kendini, geçmişe gelecek yap dününü
Bendeki en güzel yerindir kalbimdeki ölüm treni

Kaçmasın koşarken gelecekten
Durdurun hayatımın boş sayfasını
Gitme gitme ümitsizliklere, yalanlara, sahtelere
Vurma derinden beni görmek istemiyorum kendimi
Dur gitme ölüm treni dur gitme…