Ölüm Tacirleri Şiiri - Zekeriya Saran

Bir sabah kalktığını farzet ve yaptığın tek şey tuvalete koşup işemek, sonra bir lahve koyup sigaranı yakmak. O 24 saat içerisinde hiç uyanabildiğin için sevindin mi? Aklına bile gelmedi değil mi? Geri kalan ömrün boyunca da gelmeyecek, çünkü düşündüğün hiçbir şey yoktu o an. Peki hangi sabah annenin, babanın yanına koşup yüzün gülerek '' bu sabah uyandım'' dedin veya sevgilini arayıp ''aşkım bugün uyandım çok sevinçliyim seni seviyorum'' dedin? . Uyandığımız günlerin sevincini unuturken, o uyanamayacağımız ana bir adım daha atıyoruz. İnsanlar çok ironik. Artık çok gaddarız ve unutmayalım ki hepimiz birer katiliz. İnsanın evreleri; bebek,genç, yetişkin gibi ilerlemiyor, insanın yaşamı; maktül, potansiyel suçlu ve katil diye ilerliyor. Önceleri masumiyetimizi öldürürüz, sonra kendimizi öldürürüz ve en sonda sevdiklerimizi. Bu kadar basit mi? 'evet' derken, ruhumuz mezarında son sürat giden bir arabanın tekerleği gibi dönüyor. Sebep aramak nedendir birine sevdiğini belirtmek için. Ben bir maktülüm, bir çocuğum, bir kurbanım. Sevdiklerimin beni katledişini, usta oyuncuların tiyatro sahnesini zevkle izleyen bir seyirci edasındayım. Türü belli değil. Komedi, dram, gerilim, korku bu sahnede herşey var. Ama ırzına geçtiğimin sahnesinde rol sahibi değilim sadece seyirciyim.

Sevdiğimizi söylemek, sevdiklerimiz için çok zor sanırım. Yaşamak istediğim iki kelime ve bir fiziksel hareket, bu benim tanrım niteliğinde ''seni seviyorum'' derken sarılmak. Gaddarsınız, kibirlisiniz, burnundan kıl aldırmayan ve bunları bırakınca savunmasız kalacağınızı düşünecek acizliktesiniz. İster katil ol, ister maktül, istersen mahkum, hepimiz, hepimiz ''Ölüm Taciri'yiz tek sıfatımız bu. Ya götünüzü kaldırıp birilerine sevidğinizi söyleyip sarılın ya da sattığınız ölümlerin birleşip boynunuza ilmeği geçireceği güne kadar battınız bok çukurunda kalın.

Bu hem katilin hem de kurbanın seslenişidir. Unutmayın tek sıfatımız ''Ölüm Taciri''...