Ölüm susu Şiiri - Abbas Ünal

Ölüm sözünü duyununca "sus" diyen bir ses var başımın sağ üstünde
"Ağlamalısın sadece diyor çünkü gözyaşları diğer dünyaya aittir"
"Gidene ne söylemek istiyorsan aklından geçir,gözyaşlarının içine koy ve toprağa bırak. Ona ulaşacaktır"
"O seni ancak öyle duyabilir"
Ağlayacak kadar sağlıklı değilim diyorum. Fakat içimde bir sıkışma var. Akmalı bir şekilde.
Göğsümde bir mezar taşı. Boğazımda bir kaya kıpırdamıyor.
Giden bir tomurcuk üstelik. Yaşanmamış gelecek bir bakıma. Kendi geleceği,benim geleceğim,senin geleceğin... Ya da geçmişte yapamadıklarımız...
Bir adım daha atmak anlamsız. Doğan güneş batmak için mi doğar?
Yeni bir gün getiremiyecekse.
Doğan güneş doğmuş sayılır mı?
Bir mecburiyet insanların telaşında. Yaşamak bir mecburiyet midir?
"Sus" diyor ağır ses. Bir emir gibi ayıp gibi suç gibi sus diyor.
Ne söylesem olmayacak. Susuyorum.

Oysa ölümler ardarda geliyor
Konuşmalı insan en azından kalanlarla
Yenisi yarıştırıyorlar tankların
Savaş değil savunma sanayi adında
Her ülkeninki mi savunma?
Saldıranı kim o halde savaşın?
Biz her zaman masumuz
Yani biz işte...
Yalanlarımızı gerçek yapan taraftarlarımız
Biz namuslu,barışcıl,sevgi dolu,onurlu ve gururluyuz
Halbuki ilk savaş başlamamış mıydı ilk kez biz dediğimizde
Biz dedikçe ayrıldık bizden
Sonra böyle kalmadık mı dizdize

Konuyu biraz dağıttım dindi ses
Şimdi ölüm desem
'Sus' diyen bir sesi yine duyuyorum
Ölüm,senin dilini henüz bilmiyorum...