Ölüm Sonu Şiiri - Feyza Kadıoğlu

Zorla öğrettiler kimseye güvenmemeyi
Sevmeye suç dediler, güvene saflık
Öyle ya! Güven ne büyük aptallık
Sormadı kimse: 'Derdin ne? ' diye
Ateşin içinde biz beraber yandık
Kimse anlamadı, biz birbirimizi anladık
Kanmadık olanlara, güvendik sevgimize
Biz birbirimiz için yaratılmıştık
Bütün güzelliğiyle biz aşkı yaşadık
Bazen korktuk ama yenilmedik hayata
İnatla kavuşacağımız gün için yandık
Bu hayatta güçlü olmak için vardık
Kader vurdukça vurdu yüzümüze acıları
Büyüdük zamanla, acılarla olgunlaştık
İyiki birbirimize acı vermekten kaçtık

Güvenmeyi öğrendim bakışlarında
Sevmeyi öğrendim sevdanda
Umursamamayı öğrendim hayatı da
Senle doğmuş gibiyim, yanındayım ölüm sonunda...