Ölüm Sessizliği Şiiri - Önder Can

Sensizim sevgili…
Sensizim
Ölüm sessizliğine büründü bedenim,
Ve o denli soğuk tenim artık.
Bu ölü bedene, ne can verecek nefesim var
Nede benim canlanmaya niyetim.
Görmüyorum duymuyorum ve bilmiyorum artık…
Hiçbir şeyi merak etmiyorum, hiçbir şeyi düşlemiyorum.
İşin en ilginç yanı,
Gülmeyi unutalı çok olmuştu ya
Artık acıyı da hissetmiyorum.
Titremiyor artık içim ve yüreğim kor alevlerde savaş vermiyor
Artık…
Susuyorum konuşmuyorum…
Çevremde salyalarıyla hırçın ajitasyon yapan çakallara
Dur demiyorum diyemiyorum.
Kazanılmamış bir dünyaya küsmüş bir oportinist gibiyim.
Ne kendime faydam var nede bu yitik kente,
Ne kendimden haberim var nede bu kentin benden.
Varlık deryasında kendine pay ararken niceleri,
Ben yokluğun ve hiçliğin girdabına aşık olmuşum…
Yokum artık…
Ne Beyrut ta bir çocuğun elinde sapan
Nede ırakta bir gencin gözlerinde kavga olabilirim artık.
Ne on ikisinde ölebilecek kadar çocuğum
Nede bir direnişçi olup marşlar eşliğinde gömülecek kadar cesur.
Var gibi yapıyorum
İnsanları kandırıyorum kendime kanıyorum.
Ağlayamıyorum artık sevgili…
Bana ayrılan gözyaşı hakkını fazlasıyla kullandım ya
Belki de gözlerimde küstü bana senin gibi
Küstü bütün vücudum bana ve yok sayıyor artık beni.
Sensizlikteyim…
Sensiz suskun puskun ve durgunum.
Beklemekteyim sevgili…
Terkedilmiş bir istasyonda hayal trenini bekleyen bir yolcuyum.
Ve yitirilmiş sevdanın özlemiyle tüm acılarımı kör kuyuya hapsediyorum.
Yüzyıllardır toprakla bütünleşen bir cesedin
Yeniden diriliş gününü beklemesi gibi
Bende seni bekliyorum
Sevgili

Önder can
10.10.2004