Ölüm Sessizliği Şiiri - Atilla Kızılkaya

Sessizlik sarmıştı her yeri
Yaprak bile kıpırdamıyordu artık
Sanki ölüm sessizliği gibiydi
Korkuyordum yalnız ölmekten
Aşksız, sevgisiz ahirete göç etmekten

Gözlerimin feri akmıştı
Gülmüyordu artık
Ve yüzümdeki çizgiler
Neyin işaretiydi bilmiyordum
Hiç birşey düşünemiyordum
Ölüm sessizliği sarmıştı her yeri

Bir umut kalmamıştı artık
Yaşamak için..
Ser, sefil olmuştum sevilmek için
Şimdi ne elim tutuyo, n'de ayağım
Ne gözlerim görüyor, n'de kalbim atıyor

Dedim ya..?
Ölüm sessizliği sarmıştı benliğimi
Eritiyordu beni günden güne
Tüketiyordu tüm umudumu

Yitik bir şehirde
Ölüm sessizliği boşluğunda
Ser, sefildim işte...
14.09.2010
00:57