Ölüm Sepeti Şiiri - Tahir Sadi

Kırk kat gök bohçasında saklanan inci misali
Yeryüzü dediğimiz ölüm sepeti
Çıngıraklar sarılıyor ağaçlara daha nice senelere
Kırmızı yaldız, beyaz köpük, çam ağacı düşleri
Gölgesine bakınca başı dönenlerdenim
Bilinmez hastalık yok şifası kapı önünde yabancı
Harflerim ve gönlüm kirsiz, dizelerim duaya yakın
Odalar ne acılar saklar kimse bilmiyor
İnsan kendine, etine, kemiğine sürgün müebbet
Alevler öpüyor hasta alınlarını
Uçan geyikler, kızaklı dede yüzü konu dışı
Kendimize ait olmayan liste başlıkları
Beyaz şarap ve lakerda dizgileri

Büyümekle başlamıyor adamlık

Biraz alevim var yıldızlara inat yaratılmış
Geceye ve şiire tam denk gelen ışıltılı
Şair böyle anlatır hatıraları
Ekmeği böler suyu doldurur gibi
Çobanlar yaşlandı, koyunlar kurban edildi
Melekler de anlamaz ne niçin
Yağmur niye yağar insan neden sevinir
Kerbeladan gelen haberler de eskimiyor
Asırlar ve insanlar değiştiremiyor kederleri
Kibirli değilim şairim diyorsam şairimdir
Güzel severim en güzelindendir kelimelerim
Sana sevgili sana tüm hasretler
Zamansız gitme şiirlerimde hakkın var
Bilirim artık yaşanan gün sıradan gün değil
Bu ömür senden doğan kız kokulusu
Fincanları kır sevgilim kahveler kalitesiz
Kırk ömür hatrın bende üstelik mahşere de kalır
Gözün gözüme, için içime karışmış
Sarıl sevgilim bu dünya kime kalmış...