Ölüm Sensizlik Demekti Çünkü; Sensizlik ...

Her şey yalanmış.Görüp işitilebilen,dokunup koklanabilen her şey yalanmış.Sevgiler,gözyaşları hepsi yalanmış.Burası hislerin yaşayamayacağı kadar alçak,umudun varolamayacağı kadar ikiyüzlü,hayallerin gerçekleşemeyeceği kadar nefret doluymuş.O kalp dediğimiz küçücük varlıkta taşıdığımız kocaman,dağları delecek denli büyük olan sevgimiz,en ufak oyunlar karşsıında çaresiz kalabilecek kadar küçük ve önemsizmiş.Yaşadığımız her an,düşlediğimiz her vuku gereksizmiş.Bizim hiç değerimiz yokmuş şu hayatta.Ölüm öyle büyük ve öyle zoraki bir güçmüş ki,karşısında direnebilecek hiçbir kuvvet yokmuş.Yaşam öyle adaletsiz ve öyle kindar olmuş ki,karşısında sefil ve bitap düşmüşüz.Bedenim öyle yoruldu,ruhum öyle sıkıştı ki artık,bütün doğrular gözümün önünde bir bir yıkılıyor.Çekilen acılar hiçmiş,her zaman daha büyüğü ve daha ağırı olurmuş.Tek sorun şükredip etmemekmiş,tek sorun hala yaşamın soluğunu içimize çekiyor olmamızmış