Ölüm Sensizliği Şiiri - Vahit Görür

Canımın en çok yandığı yerdir senin sokağın
Boğuşur benimle hatıralar köşe başlarında
Yalnızlığım ayağıma vurulmuş pranga
Geri döneceğim diye geldiğim bu yerde
Dudaklarım sensizlik rüzgarında kavrulmuş
Çatlıyor her sen deyişinde dilimin
Ağır gelmiş göz kapaklarıma gecenin yükü
Yığılıyor gözümün önüne kemiksiz bir insan gibi
Sokaklarda tek bir mahlukat kalmamış
Sokak lambaları bile çoktan uykuya dalmış
Durup dinliyorum bu şehri sessizce
Yüreğimin ağır sesi yankılanıyor duvarlarda
Elim ayağım buz kesmiş, titriyor bedenim
Sensiz sedasız ölüyorum...