Ölüm Senfonisi Şiiri - Büşra Nisa Kaya

Üzerime yıkıldı taşlar, kayalar, dağlar, denizler
Yara bere içinde misafir olmak istiyorum kollarına.
Bir umut olmalı, bulun, bulun getirin onu; onsuz yaşayamam.
Nefessiz kalmak gibi sabahın erken saatlerinde.

Git artık, kor ateşler bizi sarmadan
Git artık, beni daha çok yaralamadan.
Unut gitsin masaldan koparılmış anıları;
Şimdi sensiz nefes alma zamanı.
Git şimdi, yaşlarım buraları boğmadan.

Ben dağıtarak yürüyeceğim yolları,
Yakıp yıkarak, ardıma bakmadan.
Ölüme gideceğim ayaklarımla, ellerimle.
Sen git artık; yorulma, kanama, ağlama.

En sevdiğim eller okşayınca başka elleri,
Gözlerin değince başkalarının göz bebeklerine,
Yaşlarım karışınca kirpiklerimle...
Sen git, ben yolun sonundayım;
Şimdi yalnız yürümeliyim.

Ardına bakma sakın, koş koş!
Korkma, şimdi ölmek zamanı.
Unut gitsin gözlerimi, saçlarımı;
Yolun sonu bizim için.

Daha çok sevmek korkutmuyor beni,
Sonu gelmeyen ölüm apartmanlarında.
Soğuk, kalın duvarlarında; loş ışıklarda,
Belli belirsiz ayrılık çiçekleri... karanlık içimizde zifirken.
Karanlık koridorlarda korkak adımlar yankılanırken,
Yükselmek göklere, delmek gök kubbeyi...
Korkutmuyor beni adına yapışmış gözyaşları,
Pencereler ardındaki gölgelerin; seni fısıldayan hayaletler.

Seller götürsün buraları, boğsun beni;
Nefes almak zulüm dört duvar arasında.
Ben sararım yaralarımızı; unut gitsin sözlerimi, şiirlerimi, şarkılarımı.
Şimdi ölmek zamanı.