Ölüm-Sen Şiiri - Nahit Can Aydın

Gel!
Sen!

gelsen, karanlığın ortasında ki gonca!
uzanırsam, bu rüya...
uyanırsam, bu düş...

yüzün;
ortasında bir masumun ağladığı...
bilinmedik bir savaş meydanı...
yüzün; okyanus,
boğan ümitleri...
yüzünde ki bunca idam ve ölü,
kaçırdığında yüzünü,
dirilip,dirilip...
toplu intihar günü...

gözlerinin ucu namlunun önü,
titreten dizleri
infazını bekleyen bir mahkum gibi..
ben, gözlerinle ölmüş...
ben, yüzüne gömülü...