Ölüm Randevusunda Yarınları Düşünmek

Bir yarın düşünüyorum sabaha karşı
Elimde bütün hayallerim
Karmakarışık duygulardan uzak
Sade ve sadece ben
Alınganlığımla
Kararsızlığımla
Düşüncesizliğimle ben
Bir hüzünse yaşamak
Ben o duyguyu özlüyorum

Bir yarın düşünüyorum sabaha karşı
Elimde ümitlerim
Belki nefes alışverişlerimle hissediyorum yaşadığımı
Belki sevişiyorum bir güzel bayanla
Belki günümü gün etmeyi bilmiyorum
Belki düşünmüyorum düşüncesizliğimi
En azından yaşıyorum geçmişimi

Bir yarın düşünüyorum sabaha karşı
Elimde kalemim
Yazmayı öğrenen çocuklar gibi
Bir şehvet kaplamış içimi
Yazıyorum kendi kendimi
Bir yarın ki sormayın
Yaşanmışlıklardan kalan yamalarla
Ölüm randevusuna geç kalmayı isteyen bir bedenle ben
Bir resim karesi görüyorum
Yanımda yaşanmışlıklar
Arkamda istemediklerim

Bir yarın düşünüyorum sabaha karşı
Elimde düşündüklerim
Düşünebildiklerime oranla daha azlar
Yaşamayı öğreniyorum
Yaşıyorsam eğer.
Alın yazısı diyorlarmış yaşanacakların anlık fotoğrafına
Beynimi kazımışım onu
Sarıyorum tekrar başa
Gördüklerim yaşadıklarımmış meğer
Gördüklerim yarınlarım
Hani arzu ettiğim…

Bir yarın düşünüyorum sabaha karşı
Elimde sevişme saatlerim
Nefeslerle tahrik oluşum
Gece bittiğinde bir beden olduğu sabahlar hani
Kararsızlığımla tatminsizliğim arasındaki ince çizgide
Görünenler tahrik ediyor beni
Elbette isyan sonrasında
Elbette vazgeçmişlik
Elbette hayaller silsilesi
En azından darmadağın değil
En azından ümit dolu
En azından aşk var içinde

Bir yarın düşünüyorum sabaha karşı
Elimde acılarım
Acıyı yaşamak tek gerçek
Hayattaki tek arzummuş
Yalnızlığımı acım diye kakalamak
Bazen düşünmek bile yeterli gelmez insana
Sorular sorarım
Cevap vermek mümkün değil
Ama soru sormayı bile özler oldum şimdi
Çünkü öyle bir bugün ki
Düşünürken yarınları
Önden bir bugün hayal etmek gerekir