Ölüm Paradoksu Şiiri - Hüseyin Türkel

Yalnızlık, harap olmuş evleri sarmış.
Soğuk odayı basmış, yakıyor beni.
Ellerim titriyor, alnımı ateş almış.
Kısır dağları ısıtmış, yanan yüreğim...

Gözleri kan çanağı, bir masum saz sesi.
Alt teli kopmuş, sürekli bağırıyor.
Bağrımı delip geçiyor, yanık sesi.
Umut vurulmuş, sevinç ağlıyor, ölüm beni bekliyor

Sevgisiz büyümüş, çöl çiçekleri.
Dallarda yemek bekleyen, kuş yavruları.
Kapı çalındı, kapıda vergi memuru.
Para bitmiş, sırtımız açık, ölümü bekliyorum...