Ölüm Orucunda Ki NEFER Şiiri - Adem Tok

bir kaç gün içinde ölecek adam
babası der daha yaşı ne
ne yaşadı ki...
analar için hep
ana kuzusudur çocukları

adı veren insanlardır
güle yediyi adayanlar gibi
ve adı alanlar...

asidir karadeniz derler namı duruşuna
uykusunda bile dönmez sırtını
vakti zamanı düşündü
ilke diye bir ülkede yaşayanları
onurla emekle değilde
parayla kurulan yasakları

şuncacık yıllar değildi
geride kalan
sevmesini bildi
sevdikleri için ödüllerinden ödün vermesini
ateşin yanaşmaya korktuğu
bir barut yığınağıydı
susmasını denedi defalarca...

sözünde durmasını bildi

korku cesaret vefa...
geç bunları derdi

okuduğu kitaplardan çıkarıp almasını
bilmişti zaten kendini

hangi barikat yıkılmamıştı ki
kararlı inancın yüklenişinde
tanya nın ellerini tutmuş
ve çelikten suyunu almıştı

ve şimdi o hiç yaşanmamış saydığı
ve şimdi o kokusu esrar
ve şimdi o yüreğinde kapısını dövdüğü esmer kadın...

bir zafer vadedebilir miydi hasretinde ayrılığı
çıksın artık zeytin ağacının yaprağına
gizlenen kırlangıçlar
ve şimdi taşırmalı o mavi zarftaki inatçı muştuyu

apansız bir üşüme sarmış olmalı...

konuşmanın lüzmu var!

29.10.2012
SAMANDIRA