Ölüm nedir ana!
Ölüm nedir anacım yok olup giderken sonsuzluğa kendimizden bıraktıklarımız ve tanıyorum dediğimiz yakınlarımız son yolculuklarımızda arkalarından bıraktığımız gözyaşlarımız, yaşadıklarımız acılarımız ve özlemlerimizde unutulmuşluklar bir ömür içinde kalan sessizliklerde sevdiklerimiz. Aşklar sahi aşklarımız bir cümle söylemek kolay mı anacığım gözlerini gözlerime iliştirdiğin de yüreklerimizde eriyen tutunacak bir serçe kadar kısa zamanlara sığdırmaya çalıştığımız kırılganlıklarımız, en yakınlarımız dokunmakta geciktiğimiz söylemekten esirgediğimiz sevgi cümleleri;
Ölüm nedir anacığım; yaşarken yok oluşlarımızdan daha mı acıdır. Bırakabildiklerimiz gönül sesimizde tortuları kalan ve zamanın içinde ki hırslarımız geriye kalan anımsanan o kısa anlar yaşadığımız güzel günler neden anımsanmaz ki hep burukluklarımız yarınlara yansıyan ne az sevinçlerimiz var oysaki. Bir ömrü sığdırmak uzun gibi duran zamanlara oysa andır yaşanan her birimizden kalan sonsuz özlemlerdir. Dokunduğunda dudaklardan dökülen ah ne ahlar var… Kendimize kalan güzellikler nede az, Suskunluk biçilmiş bir kuş gibi çırpınışlarımız ha bu gün daha güzel kalsın deyişlerimizde ki bekleyişler hasret hep hasret kucak açışlarımız ana yüreğinde ki çığlıkların Sevgisinde kayboluş.
Ölüm nedir anacığım arkamızda bıraktığımız sessizliklerimiz ve ses olduklarımız; bizi yokluklarımızla besleyen hiçliklerimizde hapseden zamansızlıklarımız mı? Yüreğine bir yumruk gibi çöken dilinin ucunda kalan özlemler, sonsuzluklara gidenlere dökülen gözyaşların ne de güzeldi anam.
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
