Ölüm Ne Kadar Uzak Bir İnsana

Ölüm ne kadar uzak bir insana?
Kalp bir anda durduktan sonra, sonrası var mı sanki?
Kimseyle konuşmuyorum. Sessizim. Yalnızım. Ölümü özlüyorum deliler gibi. Ne aldığım nefesin farkındayım ne de bir amacım var. Kendimi inandırdığım her güzel yalanın farkında, mutluluk oyunu oynuyorum. Bütün yalanları öldürüp bitmek istiyorum. Kısacık bir yola, minicik bir adım atıp silinmek… Hiç var olmamışçasına…
Hiçbir beklentim, umudum, hayalim yok ki benim!
Hep başkalarının mutluluğu adına ne kadar yaşayabilirim?
Daha ne kadar dayanır dizlerim küçücük tebessümler uğruna çökmeye?
Bir gece yatıp, sabah uyanmamak istiyorum.
Her şeyi erken tüketmiş, heyecanlarını kaybetmiş ve tüm umudunu bir mezar taşına heba etmiş biriyim ben.
Yok bir nedenim… Sebebim… Yaşamak için bana bir bahane bulmasınlar artık.
Tümünün yalan olduğunu biliyorum. İçimde biriken ne kadar özlem varsa hepsini alıp gitmek istiyorum. Beni azat etsinler artık. Gülümsemek için bir nedenim yok benim. Tıpkı ağlamak için olmadığı gibi. Anlamsızlaştırdım her şeyi, tükendim…
Bitmek, silinmek, yok olmak, unutulmak istiyorum…
Biri çeksin ipimi ne olur…
Ben yapamıyorum…