Ölüm Müydü Yerden El Sallayan

Emanet verilen bedenimizi, evladımızı, adımızı
Unutup hiçligimizi hatta Yaradana andımızı

Canımızı cananımızı belki de alıp yanımıza kedimizi
Uykunun koynuna bırakmıştık rahatça kendimizi

Bölüşecek ekmeğimiz çoğalacak umutlarımız vardı
Güneşle ısınacaktı sabahlarımız gecenin ardı

Yürünecek yollarımız, gidilecek yarınlarımız vardı el ele
Bir de bizim kader dediğimiz ama tedbiri olan zelzele

Deprem miydi bizi hayattan alıkoyan
Yoksa ölüm muydu yerden el sallayan

Deprem miydi bizi hayattan koparan tedbirsizliğimiz mi
Dışı makyajlı evlerimiz yapılırken çalana karşı sessizliğimiz mi