Ölüm Melekleri Şiiri - Utku Kazım Sağsöz

Ey Ay'ın yeryüzündeki siması,

Gizlemiş yaradan;
Yıldızları teninde,
Cenneti gözlerinde,
Kaderimi sende..

N'olur kafanı çevirme benden.
Alma cennetimi elimden.
Değmezse eline, bir parmak elimden,
Kaderim muhaf, deliririm ben..

Ey bir bakışıyla güneşi kıskandıran,
Ateşi güle, yüreğimi küle savuran,
Etmezsen benle, inceden bir kelam,
Kaderim muhaf, deliririm ben.

N'olur sesini esirgeme benden,
Alma gülümsemeni zihnimden,
Silinirse bakışların benliğimden,
Kaderim muhaf, deliririm ben.

Ey çiçeklerin tanrıçası,
Tabiatımın yegane parçası,
Sarılmazsa kollarım, çanak yapraksı..
Kaderim muhaf, deliririm ben.

N'olur alma sıcaklığını tenimden,
Çözme kollarının düğümünü belimden,
Uçup giderse kokun genzimden,
Kaderim muhaf, deliririm ben.

Ey safir ateşinin yaman parıltısı,
Koz olmuş yüreğim, dinmez acısı.
Suretin hayale ermiş geçmiyor sancısı,
Gönül elçime zeval kaderin kancası,

Siz de dinleyin beni ölüm melekleri,
Ben ateşin ortasında olsam yanmam,
Okyanusn ortasında boğulmam,
Çölde olsam susamam..
Kaderimde o yoksa, yaşamam.