Ölüm Meleği Duruyor Eşiğinde

Yerin dibinde yalnız
Ne yana dönsen kaya
taş
toprak
Ne yana baksan bataklık
İç güzelliğin üzerinde leke
Temizleyebilirsen temizle
Kurtulabilirsen kurtul bu kirden
Irmaklarca su aksa da temizlenmez bu kir
Ateş yaksan da
Kül üzerine su döksen de temizlenmez
Bu karanlık dünya aydınlanmaz
Gökyüzünde parıldayan yıldızlar da gelse toprağın derinliğine
Bu karanlık dünya aydınlanmaz
Cahiliye dönemi gibi oturmuş evrenin dehlizine
Ne yaparsan yap o yük taşınmaz
Gizliliğindir gecenin evreninde beklediğin ışık
Gizliliğindir gökyüzünün sonsuz yorgunluğunda
Kara elmas uğruna yaptığın sözleşmedir
Ecel anlaşmasıdır bir somun ekmek aşkına
Irmak gibi damarlarına akan su değil kandır
Yüzündeki kara ekmek karasıdır
Yalnız dünyanın evrenidir karanlık
Karanlığı boğan ölüm güneşidir
Toprağın dibinde yalnız
Uykuda konuşandır Somalı Ayşe
Fatma
Hatice’dir yavuklusunu bekleyen
Sıradağların doruğuna nasıl uçtu o ölüm kuşları
Senin yalnızlık dünyana nasıl girdi yeraltı damarlarına
Şimdi duyuyorum o ekmek teknesinin sesini
Sanki yüreğine sinsice girdiğim ağaçlar gibi yaratılmışım ki anlayamadım
Toprak
su
ve ateşin hikmetini
Anladığım bir şey varsa yalnızlığın evrenini titreten sestir
Gecenin karanlığında yankılanan
Sonsuz gökyüzünde uçan trenin aydınlığında
Hangi bilinmez uykuların şarkısını söyledim de uyandı gökyüzü
Sürükledi beni yağmur bulutlarından uzak kara çizgilere
Şimdi acının gözlerinde beliren küçücük ışıklara koşuyorum
Kızgın rüzgârlara ulaşabilmek içindir bu çaba
Öfkenin kayaları arasında sıkışmış yüreğin feryadıdır yardım isteyen
Dayanan acı yüreklerdir al bayrakların altında
Kendini toprağın dehlizine gömen
Bir daha konuşmayacak bir bedendir
Bir daha parıldamayacak bir kalptir
Gecenin karanlığında ışıldayan umudun çığlığıdır
Sonsuzluğa uzanan güneşindir
İşte orası senin ekmek kapın olduğu içindir ki erişmek istiyorsun
Ve ölüm meleği duruyor eşiğinde