Ölüm Meleği Şiiri - Erdem Bozkurt

Hangi kalpsiz dünyaya getirdi seni?
Kim emzirdi seni zehirli pınardan?
Takmış feracene şehrin gençlerini,
Sürüklüyorsun yüreğin sızlamadan.

Nefesinde can bulan zehirli meltem,
Solduruyor ömrünü yedi düvelin.
Geçtiğin yolları sararken matem,
Gülümsüyor yüzünde,beyaz güllerin.

Ruhunu titretirsin de bunca gencin,
Saçının tek teline dokunmaz nazar.
Aşıkların kan dökerken koynun için,
Seni,ölsende koynuna almaz mezar.

Göğsündeki kalbin farkı yok kayadan,
Sevenlerin ölüm meleği mi nesin?
Senin de son döşeğin musalla taşından,
Başka birşey olmayacak bilmez misin?

Şimdi öğün sevdiğim marifetinle,
Pencerenden seyreyle kurbanlarını.
Bir gülüşün deysin diye gözlerine,
Ne yiğitler heba etti canlarını.

Şah-ı Kelâm