Ölüm Kuyusu Şiiri - Rumeysa Kelpetin

Dert suyu dergâh dergâh akar akarsuyumdan
Çiçekler açar ve solar ağır yaşam kuytularında
Bir âh çekerim gönlümden nefes
Vakit gelir, ölüm ruhumun karanlık kapısını çalar
Ne tınılarına yakutlar serdiğim şarkılar kalır
Ne de sabah oluncaya ağlayan şiirler
Soğuyan güneşin sarı ışığına leke kesiklerden kan
Yeşermenin sonsuz seyrinde topladığım erguvanlar
Ruhumun en dibi, o nahiyede sızımlı bir şeyler canımdan
Dâri olur koca çınarlar, acı dolar kuş yuvaları
İnsanlar bimerhamet, dâr-ı elem her yer.
O betondan mezara istemem artık ne çiçek ne fener
Kulağıma fısıldar karanlıktan korkmayan küller
Vesvese dolu kafdağımın beyazında çiçekler