Ölüm Kuyuları Şiiri - Fırat Sırtlan

Gecenin namlusunda,
Uykudaydı zaman
Hırçın suların voltasında
Gezinirdi militanlar
Ve zaman
Her zaman kinden düşman
Vuslatı muamma düşlerin
Girdap’ında kalırdı bekleyişler
Bir orman yalnızlığına tutuşunca çığlıklar
Kaybolmuş ve sahipsiz anılar
Bırakırdı hasretten
Hangi yana dönsem
Kökünden kazılırdı çam ağaçları
Türküler gömülürdü toprağın altına
Yüzüne vururdu ay ışığı sandığın
Parlak mermiler
Mevsimler vurulurdu hiç yoktan
Tutuşmalar hep yarım kalırdı
Hep yarım bırakılırdı sahneler
Rengini seçemedim tomurcukların
O aşağılık rüzgâra boyun eğerken bakışlarım
Adını koyamadım ayrılıkların
Resmini çizerken gözyaşlarımın
Siyah uzun paltolu kâbuslardı belki de
Ansızın çökünce düşlere
En masum anında vuruldular
Onu da beni de
Bir yazgıydı, kabullenmiş dediler
Henüz daha on sekizindeydik baharın
Bu gerçeği gizlemiştiler korkarım
Ölüm kuyularının derinliğindeki çığlıklarım

Tek tanık yıldızlardı
Onlar,
Onlarda çok uzaklardı
Ve tek tanık vicdanlardı
Onlar, onlarda hep susarlardı…