Ölüm kuşları Şiiri - İnci Gün

Günümden haşince koparılmış saatler
Sesleniyor yokluğuna
Ölümü çağıran kuşlar uçuyor üzerimde
Guguk sesleri bilirsin varlığımın etrafında
Bir trenin rayından çıkmasının aynılığındadır
Ben, kendim, bir daha ben
Ve sonsuz yansımalarım
Yoksunluğunun çölünde bir başımayım
Küf kokusuyla gelsin özlemin
Korkmuyorum!
Acı kişiseldir, dokunan için bir iç bunaltısı
Sonsuz ovalar yatağımdır
Genişleyerek uzandığım
Belki oralarda bir kekik tarlasıyım
Ellerinde ateşe dönüşen goncalar
Günahların için gidiyorsun biliyorum
Döndüğünde yok olacağım
Bir çocuk oyunu oynuyorum
Bu yüzden ne olur arkana bakma
Ben ovalara uzanmış bir iç acısıyım
Şimdi bana ait sözlerin uçurumunda
Lütfen beni bırakma