Ölüm Kokusu Şiiri - Gökhan Yazıcı

Aklıma “ecel” gelir
düşünürüm bazen
Ölüm eser enseme
üşütür sinsice,
Rüyalardan buz gibi çukurlara düşerim
Ecel beni arkamdan itiverince.

Pencereden bakınca
dışarısı yeşil olsa,
Gökyüzü küme küme
beyaz bulut dolsa,
Coşkuların çiçek açtığı ilkbahar ve yazın,
Aklıma ecel gelir
üşürüm bazen.

Hani; içim titremese anlar mıydım?
Toprak kokusu tüm heveslerin kokusunu söndürürür,
Buram buram kokan toprak
beni taşır sırtında
Kıymet verdiğim her şeyi
bir çırpıda yutar,
Ecel korkusu beni alır,
doğduğum güne götürür.

Her istediğimi yaşasam
ömrüm yüz asır olur
Ruhum dünyanın çiğnediği
kirli bir hasır olur,
Ayyaşım içmeden;
Sesimde bir veda kırıntısı kalır,
Ölüm kokusu gelip beni
Savaşmadan teslim alır.