Ölüm,Kıyamadı Umutlarıma...

Kaç kez doğduğuma pişman oldum!
Kaç kez ölüm,acıdı bana!
Kaç kez ölüm,kıyamadı umutlarıma!
Kaç kez uyanmak istemedim,kara sabahlara!
Güneş,yine de küstü,çocukluğumu saran tepelere...

Karanın en karası günler zincirledi sevinçlerimi!
Yokluğun utancıyla yüzleştiğim kaçıncı yıl!
Çaresizliğin kucağına bu kaçıncı düşüşüm!
Utançlarda boğuldum,acımasız Şubatlarda!
Baştan ayağa çıplak ve aç!
Hem de gurbetin çıkmazlarında!
Çaresizlikler,olmazlar yaşadım,en karasından!
Üstelik 'SEVGİ ve EKMEK' borçluyken çocuklarıma...

en arabesk,en dertlisinden öfkeler gözlerimde,
Hüzünler yoldaşım oldu,yalınayak yolculuklarda!
Duman oldum,adressiz şehirlerde!
Saçlarım dökülüyor,zamana yeniliyor neyim varsa!
Kış yağıyor umutlarıma,
Kar yağıyor saçlarıma!

Yenilmekten bıktım,
Yorulmaktan yoruldum!
Düşlerime taş yağıyor!
Oysa sadece 'EKMEK ve AŞK' istemiştim!
Sevinçlerime hüzünler yağıyor!

Yaşam kuyusundan kovayı hep boş çektim,
Falımda aşk çıkmadı hiç,
Bomboş ve soğuk ellerim şaşkın!
Yüreğime kirli bakışlar yağıyor...

Ayrılıklar yaşadım yıllarca!
Sevdalarımda şarapnel izleri,
Her yanım başka bir sahilde,
'Yılgın umutlarım' ağır hasta,
Yarınlarıma gözyaşı yağıyor!

Erkekleri bile ağlatan vedalar yaşadım,
Sarı,sıcak,mavi kasabalarda!
Özlemlerin en yakıcısı büyüttü gençliğimi!
Beklemeyi,susmayı,dalgınlığı öğrendim!

Yaşadıklarım rüya olsun diye,
Bu kaçıncı yakarış,bu kaçıncı dua!
Ne seni bulabildim,
Ne gülümsemem geri geldi,
Ne de yolculuklar bitti...

İbrahim EROĞLU
1998