Ölüm Kıskandı Şiiri - Cumhur Karaca

Öylesi saf öylesi temizdi
Kana kana içilesiydi pınarlardan
Bedenimiz yıkanırdı tüm benliğimizle
Öylesine duruydu ki aşkımız
Su kıskandı.

Soğuk gecelerimizde kışı yaşarken
Biz bakışlarımızda bile titremezdik!
Alev alev yanardık sevişirken.
Tenlerimizin her dokunuşunda öpüşmelerimiz
Sevişmelerimiz yakardı alemi
Ateş kıskandı.

Solurduk içtikçe aşkın şarabını
Nefeslerimiz karışırdı gecelere
Uçardık!
Derin bir uykunun dibinde
Hayat bulurduk yaşamı koklardık
Atmosferimizde kaybolurdu dünya
Hava kıskandı.

Eserdik deli gibi ne varsa götürürdük
Önümüzde..
Bulutları taşırdık en yüce dağlara
Dağlar başını eğer yol verirdi bize
Dudaktan kalbe binlerce seferimizde
Kuytularımızda eserdik deli yanlarımızda
Rüzgar kıskandı.

Berekettir ünvanı rahmet denir adına
Sel olur bazen akar yıkar
Toprakla birleşir sen ve ben gibi
Taze baharları getirir evrene
Gözümden akmaya başladılar
Her damlası yağmur her damlası
Rahmet.
Gözlerimdeki rahmete bakıp
Yağmur kıskandı.

Binlerce tohum alır yeşerir toprak
Can verir umut verir
Biten aşkları da gömerler
Umutlar tükenir canlar erir.
Gömülürken toprağa bedenler
Bir ben inmem bir ben gömülmem
Senin gibi saramayacak bedenimi
Toprak kıskandı.

Tanımamış böyle sevdayı
Bilmemiş bendeki yüce duyguyu
Severken ölürüm de.
Bir gönle sahip olurum orada yaşarım
Kalplere tel germem
Ben sevdayım..
Olduğumca verir, acı çektirmem;
Yaşarım yaşatırım her şeyimle
Aşk kıskandı.

Hiç umulmadık anda gittim
Beklediğim gibi değildi
Ansızın oldu ne varsa sayılı zamanlarda.
Birden indim gözlerinden
Kayıpların arasına karıştım
Fark etmedi kimse gittiğimi.
Temizdim, alnım açıktı.
İremlere bulandı bedenim
Ruhumu sensizliğe teslim ederken
Ölüm kıskandı..

Cumhur Karaca