Ölüm Kapıda. Şiiri - Özlem Saba

Ölüm kapıda!
Ben biliyorum.
Ölüm kapıda!

Fakat açmayacağım ben kapıları.
Sizin sonuna kadar açtığınız o kapıları.
Ben bir bir kapatacağım.

Ölüm kapıda!
Ben biliyorum...
Ölüm kapıda!

Ne zaman bir yolculuk düşse aklıma.
Ya dağlar, ya devler keserdi yollarımı.
Dağları aşar, devleri yenerdim eskiden.

Fakat şimdi;
Görünmez, bilinmez.
Elle tutulmaz düşmanlar çöktü yollara.
Bırak yollara düşmeyi.
Çıkamaz olduk sokaklara.

Korkunun gardiyansız mahpushanelerinde,
mahsur kaldı insanlık.

Ölüm kapıda!
Ben biliyorum,
Ölüm kapıda!

Görünmez sandığınız mikropların hepsini görüyorum ben hala.
Hem de daha beterlerini.
Her an duyuyordum seslerini.
Canlarını alıyordu.
Yalanlar söylüyordu geleceğin çocuklarına...

Ölüm kapıda!
Ben biliyorum
Ölüm kapıda!

Fakat açmayacağım kapıları .
Sizin insanlık kaybolsun diye
Sonuna kadar açtığınız o kapıları
Ben bir bir kapatacağım.

Korkmuyorum sizden,
Çünkü ben ölümsüz!
Defalarca ölüp ölüp, dirilmiş bir insanım.