Ölüm, kalım... ve ötesi Şiiri - Kenan Faik

Anlamsız dünyaların kopuşundan belki
İçime bırakılan öğretilerin isyanı.
Korkum
Bırakıldığım vurgusuz yaşamlara
Ya da
Yıllara
Farkına bile varamadığım yıllara...
Rüzgarın savurduğu bir yapraktan ötesi olmayan
Yapağıya saran hislerime.
Manasızlığın kararan bir geceye dönüşü sanki
Âna saklanan boşluklar.
Berrak mı yürüyüşlerim?
Karanlıkların bağrında.
Yoksa
Her adım mı?
Azar azar yaklaştıran
Beni kayboluşlarıma.
Sessizliğin mecburi hükmüne mi?
Ya da
Boyun eğişine mi?
Prangasız hırpalanışlarım.
Ben miyim ben?
Yoksa
Bir çerçevesi çizilmiş ucube mi?
Gördüğüm
Ayna da.

Hecesiz kaşıkladığım şiirlerimdesin yine de
Düşerken çarpıp kayalıklara mısralarım.
Her darbesi bir kıvılcım
Her acısı bedenime emaresi ızdıraplarımın.
Ölüm
Kalım
Ve ötesi.
Zor bir yolculuğun arefesindeyim
Nihayetsiz.
Tükendi belki vaktim
Bihaberim belki
Belki de
Ölümsüzlüğe müştak harflerim.
Ya da
Azap mı inanmak ölüme?
Bilmiyorum...
Bilmiyorsun...
Öyleyse söyle hadi
Var mısın?
Yok musun?