Ölüm Kaçtı Gözlerime (2)

Ölüm kaçtı gözlerime! !
Kirpiklerim olmayan yatağımda,,
Olmayan yastığımda,,
Olamayacak hayallerime düşlerime ağlıyor..

Son bir umut,,
Son bir deva,,
Son ama ilk dilenendin ürkek ve hüznümüzün rengi gözlerimde..
Beklerken kabus yarınların kefenini yırtmayı;
Celladım kanlı soluğuyla en kırmızı türküsünü üflüyor
Alnımın ve bedenimin sol yanındaki bu en son yaza..

Oysa daha ben yazmayı öğrenecektim..
Herkesin ürktüğü
Ama bizi biz yapan susarak herşeyi anlatan
Birbirimizde tamamlanan yalnızlığımızın
Kalabalıklığını anlatacaktım..
Ben ateşi yudumlarken
Ruhuma nasıl kurşun sıkıldığını anlatacaktım sana..

Ben sana;
Ölemediğim için ölümün nasıl gözümden düştüğünü
Ve mezartaşı suskunluğunu nasıl kabullendiğimi anlatacaktım..
Anlatamadım! !

Dünyaya belkide hiç düşmemiş olan gölgemi
Ve çocukluğu hiç olmamış çocukluğumu anlatacaktım
Anlatamadım! !

Ben daha;
Senin bilmediğin ve göremediğin
Seni anlatacaktım sana
Yaralarından öpecektim..
Ve SEN;
Sensizliğe inat tüm sabahların
Şakağına silah dayayıp her yönden evrenime doğacaktın..
Olmadı! !

Hiçbir kanlı celladın ölüm kusan nefesiyle

Öldüremediği çocukluğumu gönderiyorum sana..

Yüreğindeki sevda yanığına merhem

Yaralarına sevdalanmış sıcak bir nefes sunsun diye..

Kirpiklerim canımı çekişirken

Yastığının diğer yarısına düşmüş

Parmaklarının arasına saçlarımı gönderiyorum usulca..

Ve sustuğum tüm gecelere! !

Ve boğazıma yapışan tüm yasaklara! !

Ve seni getirmeye gücü yetmeyen tüm şafaklara inat! !

Ölüm kaçan gözlerimi yüreğinde yumuyorum....