Gökyüzünden uçaklar geçtiği zaman ölüm getiriyorlar diye sevinemeyen çocuklar büyütüyoruz.
Oysa biz çocukluğumuzda hasret taşıyorlar diye gökyüzünde gördüğümüz halikopter ve uçakları kuşlar kadar seviyorduk.
Kuşlar, uçaklar ve çocuklar iyi geçiniyorduk.
Her çocuk öldüğünde dünya bir daha yıkılıyordu
Öldürenlerin ve seyredenlerin üzerine!
Misket bomba olduğu günden bu yana çocuklarla ölüm oyunu oynuyor!
Önder Karaçay
Kayıt Tarihi : 1.3.2022 04:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hep "kısa kalsa..."
Eli, kolu
Çocuk kalsa.......
"Misket" şimdi..
Bizler "bilye" derdik...
Camdan olanları, rengarenk...
Ne hayallere dalardık, "gıcır" olunca, yenisini alınca...
Ceplerimizde "şıkır şıkır..."
Oyunlarımızın en gözdesiydi... Biriktirdikçe zenginleştiğimizi sanırdık!
Ve benim hiç aklıma gelmezdi, "BİR BOMBANIN" adı olacağı!
Saçılıp savrulacağı,
Vuracağı "ÇOCUK BEDENLERİNİ" arayıp bulacağı!
Sanki keşfedecek başka bir şey kalmadı da!
Sanki üretilecek silahtan başka nesne yok da!
Sanki çocuklardan başka hedef, insanın insanı sömürmesinden, vurup öldürmesinden başka düşünce, ideal hak getire de!
Sizin medeniyetiniz batsın!
El aleme "BARBAR" yaftası yapıştırıp,
Kendi kültürel köklerinizdeki "etoburluğunuz", vahşete, insan kanına doymazlığınız batsın!
Tebrikler Önder Kardeşim..
TÜM YORUMLAR (1)