Ölüm habersiz ayrılık!

Ölümde! Saniye şaşmaz zaman.
Olmaz bir fazla nefes sayısı..
Can terk eder bedeni,
Ruh! Yükselir artık göklere...
Onu ya RAHMET meleği alır,
Yada AZAP meleği takar koluna...
Böylece uzaklaşır o bedenden.
Ceset renksiz,kıpırdamaz yerinden.
Ve buz gibi soğuk!
Biraz önce sarılanlar,
Bir adım uzak durur.
Sarılsa da şaşkınlık budur...
Ait olduğu yerdir KABİR!
Hazırlarlar,bırakırlar yerine,
Erer talkımla,dünyasının değiştiğine...
Yaşam alıştırır gönülleri,
Gömülmüştür!
Ne çok sevdikleri.
Gözler ibret alırsa bu halden,
Yaşamak geçirilir tekrar gözden.
Kimisi doğrultur çizgisini,
Kimi bir şey anlamaz bu gerçekten...
Bir daha ölen olur! ..
Belki komşu,belki çok yakındır.
Gene takılır akıl,neden öldüğüne.
Demez,ömür bu kadardır! ...
Ölüme bunlar hep bahane.
Bir ibret alınsa!
Yaşam çizgisine,ölümler bahane...
Derken,
KUL olunur YARADAN'a...
Başlanır kullukta yücelme!
Onun kul arar etrafta gözleri,
Olamayana da,
İçin için üzülmeye!
Kol kola dır ölümle,onunla yaşar.
Bıraktığıdır ayrılık!
Seven gönüllere diktiği bayrak!
O da dalgalandıkça ibretler bırakacak...
Dikilmezse böyle bir bayrak,
Ölüm! Sadece AYRILIK olacak...