Ölüm Günü Şiiri - Nermin Devrimci

Bedenimdeki çatlaklardan yüzüme akıyor binlerce şelale

Her biri derin oyuklarla çiziyor yüzümü hergeçen gün..

Yıllar sayfalarını kapatırken birer birer üzerime.

Bir sonrası gün tekrar doğuyorum yine çaresiz..

Bu doğuşlar niye,Bu çırpınışlar.haykırışları yüreğimin..

Niye sessiz geçen günlere bir yenisini eklemem.

Sen yoksun....

Ruhani çığlıklarla sessizliği bölünürken gecenin

Dökülüyorsun iplik iplik,lime lime ayaz düşlerime

Kapkara hüzünler doluyor bedenime...

Uçsuz,bucaksız kara bir çarşaf gibi uzanıyorsun yanıma.

Elimi her uzatışımda sana, soluksuz bedeninde kayboluyorum.

Hıçkırıklar düğümleniyor boğazıma düğüm düğüm,nefes alamıyorum.

Ruhumun isyanıyla hüzne batıyor her gün batımında düşlerim,

Öylesine acılı,öylesine bozuk çıkıyorki nefesim

Kendimde korkuyorum..

Arıyorum,anıyorum,bakıyorum ama sen yoksun....

Dönüşü olmayan sonsuz bir göçte kayboluyorsun.

Sen yoksun....

Yağmurlar başka yalnızlıkları artık yıkayamayacak,

Gökyüzünde güneş,dalda, çiçek açmayacak

Sevgisiz,kimsesiz,anasız yüreğim gülmeyecek.

Çılgınlığındayım sensizliğin sen gideli..

Gelsem başucuna,kırsam toprağının altındaki taşları..

Görüp uyandırırmıyım,etleri dökülmüş bedenindeki seni

Sükutunun sessizliği parça parça etsede yüreğimi

Tutarmıyım kemiğe dönen ellerini...

Yılların hüznü üzerime kapanalı beri

Istırabımla hep yüreğimdesin

Bu gün ölüm günün sevdiğim

Sen hala özlemimdesin..
Asyacan Nermin Devrimci