Ölüm Güneşi Şiiri - Turgut Çakır

Daha dün aramızda idin
Ne oldu da birden gidiverdin
Önce doğanın güneşi aydınlatmıştı seni
Sonra sevgi güneşi
Şimdi de ölüm güneşiyle buluştun
Şu anda yerin altındasın, bilirim
Üstünde bir yığın toprak
Yaralı bir kuş gibi çırpındın önce
Sonra ruhun ayrıldı bedeninden
Sen gidince bir yaprak düştü kiraz dalından
Bir yaprak da ceviz ağacından
İki yaprak bir anda savruldu rüzgardan
Bilinmeyen bir yöne doğru koştu koştu
Sonunda uçsuz bucaksız bir yere
Açtı gözlerini doğa güneşine
Doğa güneşi yetmedi, sevgi güneşine
Sevgi güneşi de yetmedi
Sarıldın birden ölüm güneşine
Karanlıktan aydınlığa çıkmak için
Ölüm güneşini al avuçlarına
Gözlerin aydınlansın diyorum
Bırakma peşini ölüm güneşinin
Senin aydınlığın o güneşe bağlı
Ölüm ölüm ölüm
İsmini bile teleffuz etmek üzüyor bizi
Üzülme doğa güneşinden ayrıldım diye
Şimdi senin ölüm güneşin var
O güneşi sakın bırakma
Yansın yüreğinde, aydınlansın gözlerin
Aydınlansın da sevenlerini görebilesin
Öyle değil mi sevgili dostum.