Ölüm Gibi Şiiri - Zeynep Demirel

Yine hüzün var satırlarımda
Dudaklarım ismini anmaktan kurudu
Gözlerim yaşlarla dolu
Sesim kulaklarında çınladı mı
Kuşlarla haber gönderdim sana sevgili
Kız kulesinden bağırdılar mı seni sevdiğimi?
Ya deniz..
Deniz söyledi mi seni ne çok özlediğimi?
Artık içtiğim ilaçlar işe yaramıyor
Hepsini birden içsem acım diner mi
Karanlığın kollarına bıraksam kendimi..
Ama CAN'a kıyamam ki onu kimlere emanet edeyim?
Karanlıktan değil korkum
Ruhum nasılsa senin yanında
Bedenim sokaklarda gezse ne fayda?
Gözlerimin önünden gitmeyen hayalin
Hala beni heyecanlandıran ismin
Seninle öyle bütünleşmiş ki geleceğim
Gidince yok oldu hayallerim
Aslında hiç güvenmedim sana
Elimi uzatmadım kaçtım
Ama ruhumu teslim almışsın
Tutsak olmuşum sevdana
Şimdi nefesim eksik
Sol yanım sensiz
Bir adım daha atmaya gücüm kalmadı
Karanlık bulsa beni kaybetse
Ne gerek var bana
Sensiz bu alemde
Ah CAN bir sana kıyamıyorum
Bir seni emanet edemiyorum kimselere
Yoksa ben ölümü bekler gibi bekliyorum
Ben onu ÖLÜM gibi seviyorum...