Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kutluyorum efendim,saygılar.
Aşka başlarken
Ve dönerken geriye
Şiiriniz çok güzel.
Hangi dizeyi seçeceğimi bilemedim yorum için. Hepsi bir bütünün renkli parçaları. Yüreğinize sağlık.
sevgili dost/usta yine güzel bir şiir okumanın keyfini tattım.
sevgiler
'Dipsiz kuyuya atılan taş
çığlığını sonsuzluğa verir
Yüreğe düşen sevda
fısıltıyla akar yavaş
hiçliğin eşiğinde zehir
Kim çözer ayazın dilini
ölüm gibidir aşk
kaybolmaktır başkasında
uğrunda başkalaşarak
feda etmektir kendini
Taş tanrıların varlığında
bir halkın başkaldırısı uyur
fillerin mezarlığında
sadakat ateşi soğur
Ölüm gibidir yalnızlık
kim tutar rüzgarın elini
Zulada durur ayrılık
ölüm gibi
aşka başlarken ve
dönerken geriye'
Şiirde son derece güçlü imgeler coşmuş şairin kaleminde.İfadeler,mecazlar derin anlamlar içeriyor.Yavaş okunduğunda vurucu imgelerin düşündürücülüğü karşılıyor bizi...Aşk çok farklı bir bakış açısı ve anlatım tarzıyla işlenmiş.Arka planda bazı kelimeler bir vefasızlığın hazin öyküsünü duyuruyor gibi...Kutluyorum güzel şiirinizi.Saygılarımla...
Ölüm gibidir yalnızlık
kim tutar rüzgarın elini
yine güzel bir şiir dizelemişsiniz kaleminize kuvvet tebriklerimle
Ölüm gibidir yalnızlık
kim tutar rüzgarın elini
Zulada durur ayrılık
ölüm gibi
aşka başlarken ve
dönerken geriye.............................Yine güzel bir Babür Pınar şiiri okudum. Teşekkürler üstad. Gerçek bir tad şiirlerinizi okumak...
Kaybetmek;başkasında bulmaktır kendini.
Zıtlıkları bir arada yaşamaktır.Dünya;kayıplar ve kazanımlar üzerine kurulu değilmidir sonuçta.
Anlam derinliği var şiirinizde,derinlemesine bir anlatım..
Kaleminize sağlık efendim..=:))))
______________________________
Dipsiz kuyuya atılan taş
çığlığını sonsuzluğa verir
Yüreğe düşen sevda
fısıltıyla akar yavaş
hiçliğin eşiğinde zehir
Kim çözer ayazın dilini
ölüm gibidir aşk
kaybolmaktır başkasında
uğrunda başkalaşarak
feda etmektir kendini
Taş tanrıların varlığında
bir halkın başkaldırısı uyur
fillerin mezarlığında
sadakat ateşi soğur
Ölüm gibidir yalnızlık
kim tutar rüzgarın elini
Zulada durur ayrılık
ölüm gibi
aşka başlarken ve
dönerken geriye
mükemmel dizeler yüreği kutlarım
Dipsiz kuyuya atılan taş
çığlığını sonsuzluğa verir
Yüreğe düşen sevda
fısıltıyla akar yavaş
hiçliğin eşiğinde zehir
Kim çözer ayazın dilini
ölüm gibidir aşk
kaybolmaktır başkasında
uğrunda başkalaşarak
feda etmektir kendini
Taş tanrıların varlığında
bir halkın başkaldırısı uyur
fillerin mezarlığında
sadakat ateşi soğur
Ölüm gibidir yalnızlık
kim tutar rüzgarın elini
Zulada durur ayrılık
ölüm gibi
aşka başlarken ve
dönerken geriye
mükemmel dizeler yüreği kutlarım
Bu şiir ile ilgili 26 tane yorum bulunmakta