Ölüm, gebe kalmış bana! Şiiri - Urungu Şad

Bitti sigara’m…
Ve diz çökmüş bulunuyorum yalnızlığımla beraber sayfaların huzuru’nda…
Gel kalemim, otur yanıma, eşlik et bu ânlarıma…
Ben hıçkırayım, sen yaz…
Her ne kadar söyleyeceklerim gelse de az!
Bugün günlerden bir gün; ama her gün günlerden bir ölüm…
Firar etti gülüşüm yanaklarımdan, akıl gideli çok oldu başımdan…
Hayat, güzelliklerini borç dahi vermez oldu artık Orçun’a…
Hayat!
Vuslat!
Heyhat!
Bir arada olan en acı üçlü…
Birini yensem, diğeri çıkıyor benden daha güçlü…
Neredesin Umut?
Çık ortaya, yahut!
Kıysam ne olacak ki nefes alıp veren bu can’a?
Huzurun sonsuzluğu olacak mı ruhuma?
Şuan susan bu kalem, akacak mı ahdına?
Ve benim ahım! Varacak mı Orçun’a?
Yoksa ben ebediyet denizi’nde tek başına gittiği yeri bilmez bir hâlde kürek mi çekeceğim alevden dalgaların arasında? ..
Peşi sıra gelen alabora…
Ruh kokusunun içerisinde alevlerden boğulan ben…
Ve bir daha açılmayan gözlerim…
Ne kötü bir rüyâ!
Mutlu olacaktım güya! O yüzdendi düşlerim…
Ki diyordum ki, o hayâller için kendimi de veririm. Öyle şartlıydı buna bedenim ve kanım dolaştıran kalbim, yani aşk pompası yüreğim…
Ya diğerim?
Yok.
… sevdiğim?
Yok.
Ulan sen ne diye olmuyorsun yok! Söylesene bedenim!
Başlatmayın şimdi siz de hislerim!
Gebertirim sizi!
Kendime olacağı gibi…